Gerçekten Alabildiğine Uzak...

M.Night Shyamalan'ın yönettiği The Sixth Sense "Altıncı His" 1999 yazında vizyona girmiş ve oldukça beğeni toplamıştı.

Yaz dönemi vizyona girmesine rağmen 293.5 milyon dolar hasılata ulaşan Altıncı His, final itibariyle sinema izleyicileri tarafından hep özel bir film olarak hatırlanacaktır.

Çocuk oyuncu Haley Joel Osment'un çıkardığı başarılı oyunculuk, Bruce Willis'in oyunculuğu ile desteklenince Cole ve Doktor Malcolm sinema tarihinde çocuk ve yetişkin ikililerinden en iyileri denilince akla ilk başta gelen isimlerden oldular. Bunda tabii ki Shyamalan'ın oyuncu seçimi ve özellikle çocuk oyuncu yönetimindeki becerisi oldukça etkiliydi.

Ölülerle iletişim kuran bir çocuk ile bir psikoloğun hikayesini anlatan Altıncı His’te yönetmen bazı sahnelerde Doktor Malcolm'u (Bruce Willis) bizden biri gibi algılamamızı sağlayacak şekilde göstererek filmindeki sürpriz sonun etkisini arttırmaya çalışmıştır.

Sinemada karakterlerin sadece göründükleri anda yaşadıkları, yaptıkları ya da yapmadıklarıyla var olduklarını bildiğimiz halde bunu beynimizde süreklilik olarak algılar ve aslında karakterlerin sadece göründüğü anlarda değil görünmedikleri zamanlarda da hayatlarına devam ettiklerini düşünürüz. Zaten bu düşünce sinema sanatını ayakta tutar. Filmde sinemanın bu bahsettiğimiz olmazsa olmaz izleme alışkanlığından faydalanan yönetmen, Doktor Malcolm'ı göründüğü anların dışında da hayatını devam ettiren birisi olarak algılamamızı sağlamıştır. Oysa Malcolm bu sefer gerçekten göründüğü anlar dışında yoktur.

Bahsetmek istediğim klasik sahnede Cole'un (Haley Joel Osment) eve döndüğünde annesi ile Doktor Malcolm'ı karşılıklı otururken gördüğü sahnedir. Bu sahnede yönetmen Cole'un annesi (Tony Collette) ile Doktor Malcolm'ı karşılıklı oturup konuşurken bir paylaşım içerisinde bulunuyormuş gibi göstermiş hatta konunun da Cole'un sorunları olduğu izlenimi yaratmıştır. Cole kapıdan içeri girdiğinde ikisi de dönüp ona bakmıştır. Cole'un endişeli bakışlarının ardında  "acaba Doktor Malcolm anneme ölülerle konuştuğumu söylemiş olabilir mi?" düşüncesinin yattığını kafamızda kurmamızı isteyen yönetmen bunu çok ustaca kotararak izleyicide görmek istediği bütün tepkileri alabilmiştir. Bu sahne yönetmenin Malcolm'un karısıyla restoranda yemek yediği sahneyle beraber izleyiciyi istediği düşünceye sokmak adına çektiği en önemli sahnelerden biriydi.

İzleyiciyi bu tarz yönlendirmeler sonucunda Doktor Malcolm ile ilgili gerçekten alabildiğine uzak tutan M.Night Shyamalan bu ustalığı sayesinde sinema tarihinin en önemli finallerinden birine imza atmıştı.